Dag Katrien, Na 20 jaar werken in de zorgverlening en ‘moederen’ in mijn eigen gezin was ik uitgezorgd. Het kooltje was opgebrand, burned out… Ik leefde op automatische piloot, deed alles ‘omdat het moest’, werd zeer emotioneel thuis, negatief en zuur naar mijn omgeving toe en had nergens echt ‘goesting’ voor. Het enige gevoel dat ik echt voelde was dat ik er alleen voor stond, dat ik verantwoordelijk was voor het welzijn en het geluk van mijn man, kinderen, vriendinnen, cliënten,… en dat er niemand was die zorg draagt voor mij (wat niet overeenkomt met de realiteit). En toen kwam